En in een
ogenblik zijn we dagen, weken, maanden en jaren verder. Zomaar en uit het niets
is het mogelijk om terug te blikken naar je jongere zelf, soms met schaamte,
verdriet en vooral nostalgie. Waarom doen we dat eigenlijk? Niet genoeg
genieten van het moment zelf? Waarom genieten we niet van de hitte van de
strijd? Het ongemak? Het zoeken en vinden van jezelf en anderen? Waarom appreciëren
we de teleurstellingen niet, het proces, het knoeien, het knippen en plakken,
lijmen en scheuren? Het puzzelen, het kwijtspelen, het terugvinden, het klimmen
en vallen? Het roepen en tieren? Het ruziën en goedmaken? Ach..
Uit het niets raakt hij me tot het diepste van mijn ziel omdat hij geniet. Hij
klimt, gooit, valt, tilt, ademt in en uit tegen het raam, zoekt, vindt, wacht,
ruziet met zijn zusje, ondergaat mijn waarschuwingen en toch, toch geniet hij
intens van het proces. Hij doet wat onmogelijk lijkt, wat de verbeelding tart,
wat we niet meer kunnen, wat we niet meer doen. En daar in de maneschijn,
knuffelt hij de maan. Herinnert hij me aan het feit dat we onvermijdelijk ouder
worden, onvermijdelijk veranderen, groeien en vallen en knoeien. Maar wat maakt
dat uit als we af en toe in de maneschijn doen wat menig mens niet begrijpt,
maar ons doet glunderen van intens geluk.
Liefs,
Madeliefje